Το χαμένο χαμόγελο της Καλλιόπης Φοξ,
της Γιώτας Φώτου
Από το οπισθόφυλλο:
Στο δάσος επικρατεί μεγάλη αναστάτωση επειδή κανένας δεν
μπορεί να ανοίξει την πόρτα του σχολείου. Ποιο είναι το μαγικό κλειδί και γιατί
χάθηκε το χαμόγελο της δασκάλας;
Ο δήμαρχος Αλκιβιάδης Λουπ διατάζει ανακρίσεις και
όλα τα ζώα είναι πρόθυμα να τον βοηθήσουν. Πρέπει οπωσδήποτε να βρουν και να
φέρουν πίσω το χαμένο χαμόγελο της Καλλιόπης Φοξ. Διαφορετικά το σχολείο θα
παραμείνει κλειστό.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, βασική ηρωίδα του βιβλίου είναι η
Καλλιόπη Φοξ, η έξυπνη αλεπού και δασκάλα όλων των ζώων του δάσους. Σε αντίθεση,
ωστόσο, με όσα θα περίμενε κανείς από την κεντρική ηρωίδα μια ιστορίας, να
είναι δηλαδή δραστήρια και ομιλητική, να μας περιγράφει άμεσα ή έμμεσα τις
ανησυχίες της και τους συλλογισμούς της και να μας κάνει κοινωνούς στα
προβλήματά της, η Καλλιόπη Φοξ καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας δεν απευθύνει
την παραμικρή κουβέντα στον αναγνώστη ούτε συνδιαλέγεται με τους άλλους
χαρακτήρες του βιβλίου. Δεν ακούμε ποτέ της φωνή της. Η Καλλιόπη Φοξ, χωρίς το
χαμόγελό της, στέκει πάντα δίπλα τους θλιμμένη και αμίλητη. Λίγα νεύματα του
κεφαλιού της μας χαρίζει, γεγονός που επιτείνει ακόμη περισσότερο την έλλειψη
της φωνή της. Ακόμη και έτσι όμως, βουβή, καταφέρνει να είναι η ψυχή της
ιστορίας, όπως κάθε δάσκαλος και δασκάλα είναι η ψυχή της τάξης του.
Γιατί, τι είναι αλήθεια το σχολείο; Είναι το κτίριο; Οι τοίχοι; Τα
θρανία; Είναι το εποπτικό υλικό; Τα βιβλία και οι παραγεμισμένες τσάντες των
μαθητών; Το γυμναστήριο και οι αίθουσες πολλαπλών χρήσεων; Ναι, λιγάκι είναι
και όλα αυτά. Μα περισσότερο, «σχολείο» είναι οι άνθρωποι. Όσοι εμπλέκονται
στην εκπαιδευτική διαδικασία. Στην πρώτη γραμμή οι δάσκαλοι και τα παιδιά. Και λίγο
πιο πίσω, ξεκάθαρα ξεπροβάλλουν στο φόντο οι γονείς. Γιατί οι οικογένειες
δίνουν το στίγμα τους και επηρεάζουν έμμεσα ή άμεσα, ηθελημένα ή αθέλητα την
εκπαιδευτική πράξη. Όταν δάσκαλοι, παιδιά και γονείς χάνουν την
επικοινωνία, εξαιτίας απλών ή περισσότερο σύνθετων επαναλαμβανόμενων δυσάρεστων γεγονότων,
εξαιτίας της ασυνέπειας, της αδιαφορίας για την τήρηση κανόνων, της άρνησης για
συνεργασία, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν στο σχολείο.
Η Γιώτα είχε την υπέροχη, πρωτότυπη και τρυφερή ιδέα να τα κλείσει όλα
αυτά σε ένα χαμόγελο πρόσκαιρα χαμένο. Στο χαμόγελο της δασκάλας, το οποίο δεν της
εξασφαλίζει απλώς μια παροδική ευθυμία, αλλά επιτελεί έναν τεράστιο ρόλο:
ξεκλειδώνει την πόρτα του σχολείου. Μας θυμίζει έτσι, πως είναι τα συναισθήματα
- η απογοήτευση, η ματαίωση, η θλίψη και αντίθετα, η χαρά, ο ενθουσιασμός, η
ενίσχυση, η επιβράβευση, η παρότρυνση - που κινούν τα νήματα της εκπαιδευτικής
διαδικασίας και καθορίζουν την ποιότητά της. Μας οδηγεί με τον ζεστό, λιτό και
περιεκτικό της λόγο να σκεφτούμε, πως το «κλειδί του σχολείου» παραμένει
πάντοτε το ευρύ χαμόγελο του εκπαιδευτικού, ένα χαμόγελο που εξαρτάται από τους
άλλους, αλλά και… μεταδίδεται στους άλλους.
Το μυστικό αυτό, (που τόσο καλά γνώριζε η ίδια, έχοντας υπηρετήσει στην εκπαίδευση σε διάφορες θέσεις) δοσμένο μέσα από την καλογραμμένη παραμυθιακή της
ιστορία με ήρωες αγαπημένα ζώα του δάσους και χιουμοριστικές περιγραφές των ‘κατορθωμάτων’
τους, γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό από τους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους. Σε όσους εμπλεκόμαστε στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν απομένει παρά να το διαφυλάξουμε καλά φυλαγμένο στο μυαλό και στην καρδιά μας.
Βιογραφικά στοιχεία της Γιώτα Φώτου:
Η Γιώτα Φώτου (1957-2019) γεννήθηκε στο Δροσάτο
Καρδίτας το 1957 και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία
Λάρισας και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών
Δημοτικής Εκπαίδευσης. Έκανε την εξομοίωση στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου
της Θεσσαλίας και πήρε επίσης το πτυχίο της διετούς μετεκπαίδευσης του
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Διδασκαλείο "Δ. Γληνός").
Συμμετείχε σε αρκετά συνέδρια και σεμινάρια παιδαγωγικού περιεχομένου, σε
κάποια από αυτά ως εισηγήτρια. Το 1983 σε πανελλήνιο διαγωνισμό της εφημερίδας
"Έθνος" βραβεύτηκε για την εργασία της που αφορούσε τη θέση της
γυναίκας. Εργάστηκε ως Σχολική Σύμβουλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ξεκίνησε
τη συγγραφή ιστοριών για παιδιά με σκοπό να τις χρησιμοποιήσει μέσα στην τάξη
ώστε να γίνει ευκολότερη η διδασκαλία κάποιων θεμάτων. Τα βιβλία της "Ο
Ααόρατος Πολ" και "Μια καρφίτσα και δύο αυτοκίνητα" τιμήθηκαν με
το Βραβείο Μυθιστορήματος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και βρέθηκαν
στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Παιδικής Λογοτεχνίας. Ήταν παντρεμένη
και μητέρα τριών παιδιών. Έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιουλίου 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου